Rys historyczny Pogorzałego

Legenda głosi, że powracający po bitwie pod Grunwaldem w 1410 r. król Władysław Jagiełło zatrzymał się na odpoczynek w połowie drogi do Krakowa. Okolica bardzo mu się spodobała. Postanowił osiedlić tu ludzi, którym Krzyżacy spalili domy, czyli pogorzelców. Stąd wzięła się nazwa osady - Pogorzele, którą przekształcono na Pogorzały, a ostatecznie na Pogorzałe.

W Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich jest informacja, że w XVI wieku Pogorzałe nosiło nazwę Pogorzały. Według Długosza wieś Pogorzały należała do parafii Chlewiska, była własnością Mikołaja Szydłowieckiego i Roskowskiego (Odrowążów), miała łany kmiece, z których dziesięcinę płacono w Chlewiskach. Na początku XVI wieku Pogorzałe należało do starosty radomskiego, następnie było w rękach biskupa krakowskiego Jana Kieskowskiego, zajmowało wówczas obszar 4 łanów.

W 1662 roku Pogorzałe liczyło 54 osadników, a 12 lat później 35 osadników.

W 1787 roku według spisu ludności parafii Skarżysko, Pogorzałe liczyło 122 mieszkańców, z czego wszyscy byli katolikami. Według rejestru podymnego powiatu radomskiego (zapis uproszczony) z 1667 roku, w Pogorzałem było 8 domów. W 1827 roku Pogorzałe miało 24 domy i 213 mieszkańców.

 

 

Przynależność administracyjna Pogorzałego

W latach 1919 - 1975 wieś należała do województwa kieleckiego. W latach 1975 - 1998 do województwa radomskiego. W 1999 r. znalazła się w województwie mazowieckim. Do 2000 roku była samodzielną miejscowością.

1 stycznia 2000 roku, po protestach mieszkańców, Pogorzałe zostało przyłączone do województwa świętokrzyskiego i stało się dzielnicą Skarżyska-Kamiennej.

Szacuje się, że obecnie na osiedlu Pogorzałe mieszka około 1200 mieszkańców.

 

 

Historia Szkoły Podstawowej Nr 9

im. ks. prof. Włodzimierza Sedlaka

w Skarżysku-Kamiennej

Rok 1917 - rozpoczęła działalność jednoklasowa Szkoła Ludowa w Pogorzałem, mieszcząca się w prywatnym domu pod numerem 20, którego właścicielką była Józefa Łyżwa. Pierwszą nauczycielką tej szkoły była Anna Jaroszkówna. Niestety do czasów obecnych nie zachowały się żadne fotografie z tego okresu, sam budynek też uległ zniszczeniu w latach dziewięćdziesiątych.

 

Rok 1925 - z inicjatywy i przy ogromnej pomocy mieszkańców wsi podjęto decyzję o budowie szkoły. W tym celu powołano Komitet Budowy Szkoły, w którego skład weszli m. in.: Jan Łyżwa, Kazimierz Półtorak i ówczesna nauczycielka Janina Gorztkówna. Miejscem wybudowania szkoły stał się teren tuż przy trasie Warszawa - Kraków. Znaczną część kosztów budowy zdecydowali się pokryć mieszkańcy Pogorzałego.

 

Rok 1933 - szkoła mieściła się w budynku udostępnionym przez gospodarza Zaborowskiego. W tym czasie w szkole pracowały dwie nauczycielki, które ze względów organizacyjno-ekonomicznych pracowały na dwie zmiany. Wtedy również nastąpił podział na cztery klasy. Janina Mickiewicz uczyła młodsze dzieci (klasa I i II) przed południem, Janina Falińska prowadziła zajęcia dla starszych dzieci (klasa III i IV) po południu. Natomiast wieczorami organizowane były zajęcia dla dorosłych, które nadzorowała Janina Falińska. To jej wielu mieszkańców Pogorzałego zawdzięcza umiejętność czytania i pisania.

 

Rok 1934 - pracę w szkole rozpoczęła Maria Spitzmiuller - nauczycielka młodszych dzieci. Zachowała się ona w pamięci uczniów dzięki organizowaniu przedstawień teatralnych, wycieczek krajoznawczych (do Krakowa, Nowej Słupi i Święty Krzyż). Dbała nie tylko o edukację dzieci, ale także o ich rozwój kulturalny. W tym roku powstała też świetlica i biblioteka szkolna, nad którymi opiekę sprawował Emil Liro.

 

 

Wycieczka do Krakowa.

Na zdjęciu:

nauczycielka Maria Spitmiuller,

uczniowie: Lidia Łyżwa, Pelagia Pisarek, Apolonia Malik.

 

 

Świadectwo szkolne z 1936 r.

 

Rok 1935 - od rodziny Koperków został wynajęty dom, w którym uczyły się dzieci od klasy III wzwyż, gdyż dotychczasowy budynek szkolny stał się za ciasny.

 

Rok 1936 - ukończono trwającą 5 lat budowę nowej szkoły. Był to jednopiętrowy budynek z czerwonej cegły, zaś w nim cztery sale lekcyjne.

 

Rok 1937 - pierwszy rok w nowej szkole. Kierownikiem został Leon Prószyński. W pracy pomagali mu, oprócz już pracujących, nowi nauczyciele: Feliks Rajchert (nauczyciel śpiewu i gimnastyki), Stanisław Nawrot (prace ręczne) i katecheta Ksiądz Franciszek Sorbian.

 

Rok 1939 - wybuch wojny przekreślił na długie 5 lat możliwość nauki. Budynek szkoły został zajęty przez Niemców. Absolwenci klasy szóstej mogli kontynuować naukę w szkole w Skarżysku - Kamiennej lub w Skarżysku - Książęcym. W Pogorzałem uczyły się jedynie młodsze dzieci w szkole (budynku prywatnym), której kierowniczką była Niemka. Do nauki czytania i pisania służyły czasopisma dla dzieci, nie korzystano w polskich podręczników.

 

II Wojna Światowa nie oszczędziła pracowników szkoły. Leon Pruszyński, kierownik szkoły, zginął w Majdanku. Janina Falińska - Pruszyńska, po śmierci męża, wyjechała z kraju. Stanisław Nawrot zginął w nieznanych okolicznościach. Maria Spitzmiuller przeżyła wojnę, lecz z powodów materialnych zmuszona była wrócić do rodzinnego Krakowa.

 

Również budynek szkolny ucierpiał podczas wojny. Był zniszczony, wymagał remontu, brakowało sprzętu szkolnego, przyborów i podręczników.

 

Dzięki staraniom mieszkańców i ówczesnego kierownika - Feliksa Rąjcherta, którzy starali się zapewnić odpowiednie warunki do nauki, szkoła powiększała się.

 

 

Uczniowie szkoły w latach pięćdziesiątych XX wieku.

 

 

Uczniowie podczas lekcji: początek lat 50-tych XX w.

Na zdjęciu: nauczyciel Jan Orzeł, uczennice: B. Gluza, T. Mamla, H. Półtorak.

 

 

Uczniowie podczas lekcji, lata 50-te XX w.

Na zdjęciu: nauczyciel Lech Czerwiński.

 

Rok 1955 - do klasy pierwszej uczęszczało 31 uczniów, do drugiej - 20, do trzeciej - 11, do czwartej - 24, do piątej - 15, do szóstej - 18, natomiast do siódmej 14, co w sumie dało liczbę 133 uczniów.

 

Rok 1956 - do szkoły uczęszczało łącznie 134 uczniów.

Częste zmiany na stanowisku kierownika nie sprzyjały rozwojowi szkoły.

 

Kierownicy Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego w Pogorzałem w latach 1945-1956:

 

 

Lata 1953 - 1956 - kierownikiem szkoły zostaje Lech Czerwiński. Kadrę pedagogiczną twprzą: Maria Zaręba, Regina Zaręba, Leokadia Wesołowska, Krystyna Kawalec, M. Bajsorz, Jan Orzeł. Powstaja plany rozbudowy szkoły. 

 

 

Nauczyciele: K. Kawalec, L. Wesołowska, M. Zaręba.

Rodzice: M. Łyżwa, M. Pisarek (sołtys wsi Pogorzałe).

 

 

Lata 1956 - 1966 - stanowisko kierownika objął Zygmunt Przydatek, zapadła decyzja o rozbudowie szkoły. W tym celu został powołany Komitet Rozbudowy Szkoły, w którego skład weszli: Ryszard Sokołowski - przewodniczący, a także Feliks Stępień, Tadeusz Łyżwa, Jan Sienkiewicz, Mieczysław Mamlą, jako członkowie. W nowej części budynku mieściła się sala gimnastyczna, sale lekcyjne i mieszkania dla nauczycieli.

 

 Nauczyciel: Jan Orzeł

(wejście do szkoły od strony ulicy Krakowskiej)

 

 

Nauczycielka: Regina (Zaręba) Przydatek

 

 

 

Uczniowie   najmłodszych   klas   przed   budynkiem   szkolnym.

Na zdjęciu: nauczycielka Maria Zaręba Koperek.

Widok szkoły od strony południowej.

 

 

Nauczcyiel: M. Stępień.

Uczniowie: J. Stepień, J. Jedynak, S. Makocki, A. Tomaszewski, W. Łyżwa, S. Stępień, H. Półtorak.

 

 

Nauczyciel: R. Przydatek.

Uczniowie: D. Gąska, A. Rożek, K. Przytocka, B. Gluza, B. Pająk, B. Stępień.

 

 

Zabawa na placu szkolnym.

Podest z desek służył do zabaw tanecznych dzieciom i dorosłym.

 

 

 

Rozpoczęcie roku szkolnego 1960.

Wystep zespołu tanecznego. Tańczą: H. Gnat, W. Makocki.

 

 

 

Wyjazd na wycieczkę.

 

 

Zakończenie roku szkolnego 1962/63.

Nauczyciele: Z. Półtorak, R. Przydatek, Z Przydatek, J. Orzeł, M. Stępień, A. Gizińska.

Uczniowie: R. Pisarek, B. Łyżwa, H. Dańczuk, K. Półtorak, A. Rączkowska.

 

 

 

Nauczycielka: M. Stępień.

Uczniowie: A. Karpeta, A. Gluza, K. Malik.

 

 

Nauczycielka: A. Gizińska.

Uczniowie: L. Skonieczko, A. Rożek, St. Karpeta, B. Koselnik, B. Pająk, D. Gąska.

 

Lata 1963 - 1966 - to czas zmian w szkole i jej obrębie. Prace, które zostały wykonane to:
- Odwodnienie terenu wokół szkoły.

- Ogrodzenie placu betonowym parkanem.

- Wybetonowanie chodnika.

- Wydzielenie działki pod uprawę warzyw i kwiatów.

- Urządzenie pracowni do prac ręcznych (wyposażono ją w maszyny do szycia, elektryczne maszynki do gotowania dla dziewcząt, narzędzia do prac dla chłopców, zgodnie z zaleceniami Ministerstwa Oświaty o łączeniu w nauce teorii z praktyką).

Szkoła była wtedy już ośmioklasowa.

 

 

Świadectwo szkolne z 1951 r.

 

 

Lata 1966 - 1992 - Dyrektorem Szkoły został Marian Kotański. W szkole zakładane jest centralne ogrzewanie i doprowadzona została woda.

 

 

 Komendant Straży Pożarnej - M. Mamla. Strażacy: P. Kubiakowski, E. Półtorak.

Uczniowie: A. Półtorak, A. Stępień.

 

 

 Uczniowie: A. Półtorak, A. Stępień.

 

Rok szkolny 1975-1976 - po raz pierwszy objęto obowiązkowym wychowaniem przedszkolnym dzieci, które ukończyły 6 lat.

 

22 luty 1987 r. - została oddana do użytku nowa część budynku szkolnego. W wydarzeniu uczestniczyli m.in. goście z Kuratorium Oświaty w Radomiu, Inspektor Oświaty, Goście z Zespołu Ekonomicznego w Szydłowcu. Symbolicznego przecięcia wstęgi dokonał inspektor M. Łukomski. W nowej części znajdowały się toalety, sala dla przedszkolaków, pokój nauczycielki, gabinet dyrektora oraz szatnie.

 

 

Szkic przedstawiający wybudowaną w 1987 roku część budynku szkolnego.

Wykonała Marta Dulęba.

 

„Nowa część szkoły, jest dla nas czymś wyjątkowym. Mamy wreszcie ubikacje dla dziewcząt i chłopców, salę dla przedszkolaków, pokój nauczycielski i gabinet dla dyrektora. Można się również wygodnie rozebrać i ubrać gdyż są szatnie. Całość uzupełnia duży holl, który z pewnością przyda się nam na apelach lub akademiach".

 

Lata 1992 - 2002 - stanowisko dyrektora szkoły piastowała Zofia Krzepkowska.

 

22 sierpnia 1993 r. - Uchwałą Zarządu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej zostaje wzniesiony i oddany pod opiekę uczniów Szkoły Podstawowej pomnik, który „po wsze czasy będzie wizualną historią tamtych koszmarnych dni okupacji niemieckiej i sowieckiej."

 

 

Pomnik przed szkołą.

 

Rok 2000 - w wyniku zmian administracyjnych: przyłączenia miejscowości Pogorzałe do Skarżyska- Kamiennej, Szkoła Podstawowa w Pogorzałem przechodzi pod Zarząd Miasta i otrzymuje nr 9.

 

Rok 2002 - wraz z objęciem funkcji dyrektora przez Krzysztofa Randlę szkoła znów zmienia swoje oblicze. Z inicjatywy dyrektora, nauczycieli i przy dużym zaangażowaniu rodziców, zostały wyremontowane i odnowione sale lekcyjne. Swoje lokum zmieniła także biblioteka szkolna. Powstał Gabinet Pomocy Przedmedycznej.

 

Rok 2003 - był bardzo burzliwym rokiem w historii szkoły. Doszło wtedy do próby likwidacji placówki, ze względu na trudną sytuację ekonomiczną gminy oraz  wskaźniki   demograficzne  (w  roku  szkolnym  2002/2003   do  szkoły uczęszczało 90 uczniów). Po kilku spotkaniach władz miasta ze społecznością osiedla podpisano porozumienie, w myśl, którego ówczesny dyrektor Krzysztof Randla, zobowiązał się do wdrożenia programu oszczędnościowego (zaoszczędzona kwota sięgała 80 tys. zł. w skali rocznej), uzgodnionego z Urzędem Miejskim, a także wprowadzenia klas łączonych oraz pozyskania dodatkowych, pozabudżetowych środków na funkcjonowanie placówki. Pomoc zaoferowali też rodzice.

 

Rok 2006 - dyrektor Renata Bilska kontynuuje dalsze zmiany. W szkole zostają wymienione okna, odnowiono salę gimnastyczną, korytarze, świetlicę. Z Europejskiego Funduszu Społecznego szkoła otrzymała nowocześnie wyposażoną pracownię komputerową.

 

Szkoła Podstawowa Nr 9 na przestrzeni lat z małej wiejskiej szkółki zmieniła się w nowoczesną i przyjazną dzieciom placówkę. Ale szkoła to nie tylko budynek, jego modernizowanie i udoskonalanie w celu poprawienia warunków nauki i pracy. To przede wszystkim doświadczona, profesjonalnie wykształcona, realizująca ciekawe rozwiązania dydaktyczne i wychowawcze, kadra pedagogiczna, uczniowie i ich rodzice, pracownicy szkoły i mieszkańcy osiedla. To także tradycje, które już głęboko zakorzeniły się w murach tej szkoły. Należą do nich: Festyn Rodzinny organizowany corocznie w czerwcu z okazji "Dnia Rodzica", "Jasełka", "Dzień Babci i Dziadka", zabawa karnawałowa, powitanie wiosny, "Dzień Ziemi", opieka nad pomnikiem żołnierzy AK znajdującym się przed budynkiem szkoły, gdzie w każdą trzecią niedzielę sierpnia odbywa się Msza Święta z udziałem kombatantów oraz opieka nad leśnymi grobami żołnierzy z okresu II wojny światowej. Nową tradycją stało się tworzenie tzw. Alei Pierwszaków, czyli sadzenie przez uczniów kl. I drzewka, o które dbają aż do ukończenia szkoły. W historię szkoły wpisane są również nazwiska sławnych ludzi takich, jak ks. prof. W. Sedlak czy Antoni Heda "Szary". Szkoła współpracuje z Nadleśnictwem w Skarżysku, Wydziałem Ochrony Środowiska, Rolnictwa i Leśnictwa przy Starostwie Powiatowym, Wydziałem Planowania Przestrzennego i Ochrony Środowiska Urzędu Miejskiego, Miejską i Powiatową Biblioteką Publiczną im. W. Sedlaka, Skarżyskim Towarzystwem Cyklistów, Klubem Sokolników "Pielesz" oraz ze związkiem "Szaracy". Uczniowie szkoły aż sześciokrotnie uzyskali najwyższą średnią na sprawdzianie zewnętrznym kończącym kl. VI wśród szkół podstawowych w Skarżysku. Reprezentanci szkoły są również laureatami wielu konkursów na szczeblu miejskim, powiatowym i wojewódzkim.

 

 

Budynek szkoły, wyposażenie, pomoce dydaktyczne

 

Budynek szkoły.

 

Budynek szkolny, gdzie obecnie mieści się Szkoła Podstawowa Nr 9 był budowany w kilku etapach:

- W 1936 r. została  oddana  do  użytku pierwsza  część  budynku szkolnego, jednopiętrowego, czteroklasowego.

- W latach 1956 - 1966, zapadła decyzja o rozbudowie szkoły. W nowej części budynku mieściły się sale lekcyjne, a także sala gimnastyczna i mieszkania dla nauczycieli.

- W latach 1963 - 1966 ogrodzono plac wokół szkoły, wybetonowano chodnik, podłączono bieżącą wodę i centralne ogrzewanie.

- W 1970 r. powstało boisko szkolne.

- W 1987 r. oddano do użytku nową część budynku szkolnego, w której znajdowały się toalety, sala dla przedszkolaków, pokój nauczycielski, gabinet dyrektora oraz szatnie.

Na parterze, po lewej stronie od głównego wejścia, mieści się gabinet dyrektora, sekretariat, toalety, a w końcu korytarza - gabinet opieki przedmedycznej i sala zabaw, współfinansowana w ramach rządowego programu „Wesoła szkoła".

 

 

Wyróżnienia w pobliżu sekretariatu.

 

 

 

 Sala zabaw.

Po prawej stronie znajdują się szatnie, a także przestronny holl, który doskonale spełnia swą rolę podczas apeli. W dni codzienne uczniowie chętnie grają tam w tenisa stołowego. Szczególną uwagę przyciąga jedna ze ścian, na której w specjalnie do tego celu przygotowanej gablocie, prezentuje się sztandar szkoły, a obok niego tablica upamiętniająca nadanie imienia.

Idąc dalej, wzdłuż holu, dochodzimy do korytarza. Po prawej stronie znajduje się sala edukacji wczesnoszkolnej współfinansowana przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego oraz świetlica z ogromem tablic prezentujących prace uczniów.

 

 

Sala edukacji wczesnoszkolnej.

W przeciwległym końcu korytarza mieści się sala gimnastyczna, a także sala oddziału przedszkolnego, przystosowana dla sześciolatków. Najmłodsi uczniowie szkoły mają osobne wejście, a także własne toalety oraz kącik czytelniczy.
 

Sala gimnastyczna.

 

 

Sala oddziału przedszkolnego.

Wchodząc po schodach na piętro, na pierwszy plan wyłania się kącik zieleni, następnie po lewej w kolejności znajdują się: pracownia języka polskiego, pracownia przyrodnicza oraz pokój nauczycielski.

 

 

Pracownia przyrodnicza.

 

W drugiej części korytarza mieści się sala edukacji wczesnoszkolnej, nowoczesna pracownia komputerowa, o którą szkoła wzbogaciła się w 2007 r., w ramach projektu „Pracownie komputerowe dla szkół", współfinansowanego przez Unię Europejską, a także biblioteka, a obok niej kolejna sala edukacji wczesnoszkolnej.

 

 

Biblioteka.

 

Na pierwszym piętrze znajdują się też schody, które prowadzą na strych, który w chwili obecnej nie jest zagospodarowany.
 

 

Pracownia komputerowa.

 

Teren wokół szkoły jest ogrodzony, z przodu po prawej stronie znajduje się parking, po lewej stoi pomnik żołnierzy AK, nad którymi opiekę sprawują uczniowie szkoły. Przed szkołą znajdują się też Dęby Pamięci, posadzone w 2010 r. w ramach projektu „Katyń - ocalić od zapomnienia".

 

 

 

Dęby Pamięci rosnące przed szkołą.

Z tyłu szkoły jest boisko oraz nowoczesny, kolorowy, przystosowany dla najmłodszych plac zabaw, oddany do użytku w 2010 r., sfinansowany w ramach rządowego programu „Radosna szkoła".

 

 

Plac zabaw.

 
Teren otaczający szkołę jest czysty, zadbany, pełny zieleni i miło spędza się tu czas.

Warto jeszcze w tym miejscu wymienić czynności, które zostały wykonane w budynku szkolnym w celu poprawy warunków nauki i pracy:
- Wykonanie systemu zabezpieczeń szkoły przed włamaniem.
- Stworzenie stanowiska komputerowego w pokoju nauczycielskim  i sekretariacie.
- Pomalowanie ścian w sali gimnastycznej przez rodziców.
- Wykonanie nowych obudów na grzejniki w sali gimnastycznej - praca rodziców.
- Zmiana oświetlenia na sali gimnastycznej.
- Zamontowanie odpowietrzaczy w instalacji grzewczej.
- Wykonanie 4 podłóg (wykładziną TARKET) przez rodzica.
- Remont łazienki.
- Odnowienie Ścian na holu dolnym, górnym, w szatni.
- Częściowe ocieplenie ścian budynku szkoły.
- Remont dachu na szkole i kotłowni.
- Wymiana okien.
- Wymiana instalacji elektrycznej w kotłowni.

Wyposażenie szkoły w pomoce dydaktyczne jest zadowalające, kadra sukcesywnie stara się wzbogacać szkołę w pomoce m. in. do nauki edukacji wczesnoszkolnej i języka angielskiego, a także zaopatrywać bibliotekę w nowe pozycje. Godny uwagi jest fakt wyposażenia pracowni przyrodniczej w nowe mapy geograficzne i globusy.

Pomoce dydaktyczne finansowane dzięki środkom pozyskanym od sponsorów oraz środkom przekazywanym przez Radę Rodziców na potrzeby szkoły.

 

 

 

 

 

Opracowanie materiału:

 

Renata Bilska

Agnieszka Karpeta

Monika Huszno

 

Wykorzystano fragmenty pracy magisterskiej Weroniki Włodarczyk.

 

 

 

Nadanie imienia

 

Dnia 22 października 2010 r. odbyła się uroczystość nadania imienia naszej szkole.

 

Uroczystości rozpoczęła Msza święta o godz. 10.30 w kościele p.w. Św. Apostołów Piotra i Pawła w Skarżysku-Kamiennej, na której dokonano poświęcenia sztandaru szkoły. Mszy św. przewodził ks. infułat mgr Jerzy Banaśkiewicz.

 

 

 

 

 

 

W skład pocztu sztandarowego wchodzili: p. Zbigniew Półtorak, Igor Stępień i Katarzyna Półtorak:

 

 

 

Część oficjalna odbyła się w Państwowej Szkole Muzycznej, na której dokonano przekazania sztandaru oraz potwierdzono, że szkoła będzie teraz nosić imię Księdza Profesora Włodzimierza Sedlaka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uroczystość prowadziła p. Małgorzata Strószczyk pod czujnym okiem p. Dyrektor Renaty Bilskiej. Podczas uroczystości mogliśmy oglądać montaż słowno-muzyczny w wykonaniu uczniów klasy V i VI.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nad prawidłowym przebiegiem występu czuwała p. Wiesława Brożyna-Jędrzejczyk.

 

Części artystycznej towarzyszyła oprawa muzyczna w wykonaniu p. Joanny Kalugi i p. Tomasza Sekuły oraz prezentacja multimedialna przygotowana przez p. Monikę Huszno.

 

 

 

 

 

Wśród zaproszonych gości znaleźli się ludzie bezpośrednio związani z życiem i pracą ks. Sedlaka: była asystentka naukowa p. Joanna Kalisz-Półtorak, przedstawiciele świata nauki: prof. Marian Wnuk, prof. Józef Zon, dr Mieczysław Dunin.

 

Swoją obecnością zaszczycili nas włodarze miasta: Przewodniczący Rady Miasta Bogusław Ciok, Prezydent Miasta Skarżyska-Kamiennej p. Roman Wojcieszek i jego Zastępca p. Grzegorz Małkus. Miło nam było gościć Skarżyszczan: p. Jana Jańca, p. Ryszarda Sowę i p. Andrzeja Staśkowiaka,  którzy przyczynili się do nadania ks. prof. tytułu Honorowego Obywatela Miasta Skarżyska-Kamiennej.

 

Swoją obecnością zaszczycili nas również Dyrektor Liceum z Sienna p. Adam Sieczka oraz byłe uczenncie prof. Sedlaka: p. Zofia Ciosk i p. Zdzisława Kohel.

 

Wyrażamy swoją wdzięczność za udział w uroczystości obecnym radnym z Rady Miasta i Powiatu, Przewodniczącej Komisji Oświaty p. Halinie Karpińskiej, Naczelnikom p. Ewie Stachowicz i p. Krzysztofowi Myszce, p. Ireneuszowi Kulińskiemu - znanemu regionaliście, wszystkim dyrektorom gimnazjów, szkół podstawowych i przedszkoli oraz Dyrektor Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Piblicznej p. Iwonie Kowaleskiej i p. Danucie Żyła.

Kolejna część uroczystości odbyła się w budynku szkoły. Tam została odsłonięta i poświęcona tablica upamiętniająca patrona.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uczniowie wraz z nauczycielami i przedstawicielami władz samorządowych złożyli wiązankę pod pomnikiem pamięci przed szkołą. Po ceremonii p. prezydent Roman Wojcieszek, jego zastępca p. Grzegorz Małkus wraz z dyrektorką szkoły p. Renatą Bilską dokonali otwarcia placu zabaw, który powstał przy szkole.